Rozdział 12

-Masz zajebistego tate. – powiedział z radością Nathan.

- Serio?

- Jest świetny! Chciałbym mieć takiego!

- No dobra, jak uważasz. – uśmiechnęłam się. – Ciekawe jak idzie chłopakom…

- No sam jestem strasznie ciekawy.

- Nie wiem, czy opłaca się nam iść teraz na ta kolację. – zaśmiałam się.

- Może kiedy indziej. Mam pełny żołądek.

- Ja też.

Postanowiliśmy, że oglądniemy jakiś horror. Zaproponowałam ŚMIERTELNĄ ODWILŻ, nie wiem czemu, ohyda, blee.

Siedziałam obok Nathana. On objął mnie wokół szyi ramieniem. Od razu czułam się lepiej. W pewnych momentach to aż mnie otrząsało.

- Wszystko w porządku? – zaśmiał się Nath.

- Nooo. – powiedziałam z obrzydzeniem.

- Sama wybrałaś ten film.

- No wiem.

- To może włączymy inny?

- No nie, dobra.

- I tak nie oglądnę go do końca, bo będę śmiał się z ciebie.

- Haha. Bardzo śmieszne. – przymrużyłam oczy. – To co proponujesz?

- Ehmm… no nie wiem.

- A oglądałeś Sale Samobójców? Mam z angielskim tłumaczeniem.

- Dobra, może być. A to jest straszne?

- Nie, tylko jak „mój” Dominik umiera to chce mi się płakać. – zrobiłam smutną minę.

- No to jak chcesz to włącz.

Szybko poszukałam w laptopie filmu i włączyłam. Oczywiście, w między czasie pojawiły się takie komentarze jak: „On jest gejem?”, „Czekaj, bo nie rozumiem, przecież mówił, że jest gejem…” i  takie tam.

No i już „moja” końcóweczka filmu. Tak bardzo jej nie lubiłam. Jak zawsze pociekły mi łzy, a jestem naprawdę twardą dziewuchą, nie becze byle czego. Chłopak to zauważył. Przytulił mnie do siebie mocniej i pocałował moje czoło. Momentalnie spojrzałam się na niego i lekko uśmiechnęłam z takimi tam małymi łzami na twarzy. On uniósł rękę i wytarł palcami je palcami. Jeszcze nigdy nie spotkałam takiego faceta. Nigdy. Jeszcze nigdy się tak nie czułam. Nigdy. A teraz… on traktuje mnie jak jakąś królową… przynajmniej mnie się tak wydaje. W tym momencie jestem chyba najszczęśliwszym człowiekiem na ziemi. Przynajmniej tak mi się wydaje. 

Film się skończył więc wstałam i wyłączyłam go. W ten czas, Nathana zainteresował mój tak jakby mały album, gdzie wklejałam swoje zdjęcia, pisałam swoje marzenia, opisywałam moje smutki i takie tam. Prowadziłam go już prawie 3 lata, bo od 15 roku życia.

- Co to jest? Wygląda jakbyś chciała uciec… - zapytał.

- To ma raczej prywatny charakter.

Z ciekawością przeglądał kolejne kartki.

- Czekaj. – zaglądnęłam do walizki, która leżała pod łóżkiem. Wyciągnęłam z niej stary aparat cyfrowy. No nie był taki stary, ale po prostu dawno go nie używałam. Podałam mu go do ręki. – Chętnie pooglądam zdjęcia w wykonaniu kogoś innego.

- Jedno zdjęcie mogę już zrobić. – włączył aparat, trzymał go cały czas obok siebie. Wtedy zbliżył się do mnie i słodko pocałował. Chyba nadusił przycisk, bo nagle po pokoju rozbłysk się flesz. – O, już mam, ale zaczekaj. – aparat ustawił naprzeciw mnie, ja się tylko uśmiechnęłam. Znowu błysk. – Teraz już mam dwa. – uśmiechnął się.

- Wiesz co?

- Co?

-To są najgorsze zdjęcia jakie kiedykolwiek widziałam. – powiedziałam dość poważnie, jednak wewnątrz powstrzymywałam się od wybuchu niepohamowanego śmiechu.

- Nie doceniasz mnie tak…?

- Ależ no co ty… Są nawet świetne…

- Taa… już ci wierze.

-Jesteś niemożliwy. – zaśmiałam się.

- A ty śliczna.

-Dobra, już mnie tak nie kłam.

- Yyy… to był raczej komplement. – uniósł brwi do góry i wygiął usta w uśmiechu. - Mam taką ochotę sobie potańczyć.       

- Oo… a tobie co się stało. – zdziwiłam się. – Wiesz, że jest 1.00 w nocy? A wiesz, że rodzice mnie teraz nie puszczą?

- A jutro? Może zostaniesz u nas na noc?

- W sumie, to czemu nie…

- A może zabierzemy ze sobą Naresshę i Sivę?

- No to dobra.

- To jesteśmy na jutro umówieni.

- No tak, ale tak teraz strasznie chce mi się tańczyć.

- A nie natańczyłeś się z miotełką?

- Ale ja chce z tobą. – zrobił smutasa, jak to ja nazywam.

- No biedaczek chce ze mną zatańczyć… No pacz.…

- Noo…

Do ręki wzięłam MP4.

- Masz. Nie wiem, czy ci się piosenki podobają.

Były tam najróżniejsze od klasyku ( który zawsze mnie uspakajał) do TECHO, ELECTRO, DAPSTEP’ U  i takie tam.

- Fajnych piosenek słuchasz.

 -Dzięki.

- A jedną nawet znam.

- Tylko jedną? Słabiutko…

- No na pewno więcej o uszy mi się obiło, ale tej śpiewaliśmy Coover. – podał mi słuchawki. Niemożliwe, oni mają Coover Example – Kickstarts?!

- Serio?

- No tak,

You want me to come over I got an excuse
Might be holding your hand but im holding it loose
Go to talk then we choke its like our necks in a noose
Avoid the obvious we should be facing the truth…

I ja przyłączyłam się do śpiewania.

- Start to think it could be fizzling out
Kinda shocked because I never really had any doubts
Look into your eyes imagine life with out ya…

-And the love kick starts again…

-Starts again…

I tak dalej.

- Ja jestem ciekawa jak „wygląda” wasz Coover.   

Nath podszedł do laptopa i na YT włączył mi.

-  Jest jeszcze bardziej świetny kiedy się na was patrzy. – zaśmiałam się.

-  Fajnie mi się z tobą śpiewa. – zmienił temat.

- No wiesz, lubię tą piosenkę…  - nie wiedziałam za bardzo co powiedzieć.

Podszedł i złapał mnie za rękę.  Zaczął śpiewać piosenkę, którą znałam. I to bardzo dziwne, bo „niby” ich nigdy nie słyszałam.  

-  The sun goes down
  The stars come out
  And all that counts
  Is here and now
  My universe will never be the same
  I'm glad you came…

- Znam tą piosenkę – Mashup Germany. – No tak, - remix. Zaśmiałam się.  - Szkoda, że dopiero teraz was poznałam.

- Teraz, albo nigdy. – uśmiechnął się.

Ja podeszłam bliżej niego i chciałam dać mu buziaka w policzek, ale nie udało się… ( w takim jakby stylu ). Uśmiechnęliśmy się do siebie. Wtedy po pokoju rozległo się ciche stukanie do drzwi.

- Proszę. – powiedziałam.

Mama weszła do środka.

- Ja już właśnie miałem iść… - zawstydził się Nathan.

- Teraz jest niebezpiecznie, ciemno… Uszykowałam ręcznik w łazience, Alex cie zaprowadzi.

- Właśnie, lepiej, żeby Nathan został tutaj. – wtrąciłam swoje cztery grosze. - Ja mam taki większy dres, na tobie będzie leżał jak ulał.- uśmiechnęłam się.

- To  ja już was zostawiam. – uśmiechnęła się mama. – Dobranoc.

- Dobranoc. – powiedzieliśmy jednocześnie.

Mama wyszła z pokoju.

- Masz naprawdę zajebistych rodziców.

- E tam, podlizują się, ale tak naprawdę nie wiem o co im chodzi. – zdziwiłam się. – Dobra. – złapałam go za rękę. – Chodź, zaprowadzę cie do łazienki. – uśmiechnęłam się.

Razem poszliśmy do wyznaczonego miejsca.

Pokazałam chłopakowi co gdzie leży – ręcznik, płyn, szampon, zapasową szczoteczkę i takie tam – a potem wróciłam do pokoju.

Rozłożyłam tapczan, wyciągnęłam swoją piżamę – spodnie dresowe i bokserkę z jakimś śpiochem na niej.

W oczekiwaniu na chłopaka usiadłam na łóżku i zaczęłam rozmyślać nad kilkoma ostatnimi godzinami. No bo jak to tak może być, że ja się naprawdę zakochałam? I nie wiem, czy dobrze zrobiłam, bo przecież on ma swoje życie – koncerty, fanki, studio. A może zakochał się we mnie, bo są wakacje. Co roku są wakacje, co roku można mieć kogoś innego – oczywiście jak się go nie kocha. A może ja tylko myślę, że się zakochałam… bo to… przyznam że nie w moim stylu. Nie wiem, nie mam pojęcia, co dalej robić.

Zawsze będąc sama odganiam myśli w dość nietypowy sposób – zaczynam machać rękami przed twarzą. Mi to osobiście nie przeszkadza, ale akurat Nath niestety wchodził do pokoju…

-Co robisz? – zapytał śmiejąc się ze mnie.  

- Yyy…- dopiero po kilku sekundach zorientowałam o co mu „halo”. – Zauważyłam pająka. – skłamałam. Moja reakcja na tego bezkręgowca byłaby naprawdę inna – mam Arachnofobię. Niestety, pająków boje się bardziej, niż myśl, że nie znajdę drugiego takiego, chociaż… Nie teraz boję się tych dwóch rzeczy tak samo… Ehh… Co zrobić.

- Aha.

- To ja już pójdę, a ty sobie tu rób co chcesz.

- Ale przyjdziesz do mnie?

- No tak. – wzruszyłam ramionami.

Wystartowałam do łazienki. Wzięłam prysznic i tak dalej, to co zawsze.

Po 20 minutach dołączyłam do Nathana.

- Skąd masz męski dres? – zaśmiał się. -  Gustujesz w takich?

- Kuzynowi był za mały, to znaczy za krótki i sprzedał mi. – odpowiedziałam na pierwsze pytanie. – Tak, gustuje. – zaśmiałam się. – Jak jestem nie w sosie, to zakładam go, bo jest o dwa rozmiary na mnie za duży i „kryje się w nim”.  –potwierdziłam. -  Możesz się śmiać, ale tak uciekam od problemów.

- Z czego mam się śmiać? Każdy inaczej ucieka od problemów. Ja na przykład gram na fortepianie lub układam słowa do piosenek.

- Nie potrafiłabym zagrać na pianinie, jak jestem w złym humorku, wtedy nic mi nie wychodzi, za to jak najbardziej uspakaja mnie taka muzyka.

Uśmiechnął się.

- Plącze mi się takie pytanie w głowie… 

______________________________________

Jest taki tam 12 rozdział... xD 

Z dedykiem dla edussss (jesteś strasznie niecierpliwa! xD ) 

oraz wszystkich którzy czytają i komentują ;]