Rozdział 11

Z punktu widzenia Toma

Dziewczyny poszły znowu o czymś gadać. Nie wiem ile tak można, ale one chyba pobijają rekord. Przypomniało mi się o co prosiła mnie Alex. Zobaczyłem, że młody siedzi na fotelu i o czymś myśli. Podszedłem do niego.

- Możemy pogadać?

- No dobra. Gdzie?

-Jak chcesz możemy nawet tu.

- Niech ci będzie. To dawaj.

- Czujesz coś do Alex? Ale tak bez wygłupów młody.

- Czemu mi się o to pytasz?

- Alex jest moją przyjaciółką i nie chce, żebyś ją zranił.

- Eh… no dobra. To może chodźmy do kuchni, bo tam chyba nikogo nie ma.

Zmieniliśmy nasze miejsce do rozmowy. Rozsiadłem się wygodnie na krześle, Nathan oparł się o blat stołu.

- Słuchaj. „Zaczarowała” mnie już tym swoim wyglądem już w pierwszy dzień, kiedy ją poznałem. Ona ma w sobie coś innego. No zakochałem się w niej i tyle.

- Dobra, więcej mi nie mów, bo i tak nie zrozumiem. Weź z nią teraz pogadaj.

- Przecież jest z Naresshą.

- No i co… poproś ją, żeby zeszła na dół. – uśmiechnąłem się i machnąłem ręką.

-Masz racje.

- Mam nadzieje, że Alex jest w dobrych rękach…? – wstałem z krzesła i szykowałem się już do wyjścia z kuchni.

- No jasne.

 Wyszedłem. Nathan za mną, od razu poleciał na górę. Ja ciągle myślałem nad moim spotkaniem z Kelsey. Ciekawe czy mnie polubi…

Z punktu widzenia Nathana

Poleciałem jak poparzony na górę. Domyśliłem się, że będą siedziały w pokoju Sivy, więc zapukałem.

- Proszę. – odpowiedziały.

- Mogę porwać Alex?

- Po co? – spytała z uśmiechem Naressha.

- Nie ważne. To mogę?

- No dobra, to idź już. – uśmiechnęła się i popchnęła Alex na mnie. Już chciałem wyciągnąć ręce, ale utrzymała równowagę.

-Aha… Chłopacy cię wołają. – przypomniało mi się, żeby nie została sama.

Wyszliśmy razem z pokoju. Uśmiechała się do mnie. Właśnie do tego wyrazu jej twarzy miałem słabość. Patrząc na nią nie myślałem już o niczym innym.

- Dziękuje za pożyczkę. – powiedziała i wyciągnęła rękę przede mnie. – Masz.

 -No przestań. To jest prezent…

- Nie! Bierz to!  

-Serio?

- No. – uśmiechnęła się.

- Po co?

- No, bo oddaje ci kasę.

- Ale ja nie chce.

-Nie rób mi na złość.- wkurzyła się trochę.

- A czy robię ci na złość…? – zaśmiałem się.

-Taaak…

-Nijeee…

-Taak…

Złapałem ją w pasie i „wrzuciłem” ją sobie na plecy.

- Chłopaku, co ty robisz?

- Robię ci na złość.

-Teraz mi nie robisz na złość. – zaśmiała się.

- Niee…?

- Nie.

Poszliśmy tak na taras. Postawiłem ją na ziemi, szybko uciekłem do domu, a Alex zamknąłem na tarasie.

- Nie jest źle. – uśmiechnęła się przez szybę. – Na świeżym powietrzu zawsze zdrowiej. – wypluła na mnie język.

- Ale chmury coś niezdrowo wyglądają… - uniosłem brwi.

- Zobaczysz, jeszcze za mną zatęsknisz! – zaśmiała się.

Nie minęło 5 minut.

- Już tęsknie. – dobra, nie będę jej tak zamykał, bo co sobie może pomyśleć. – Dobra, otworze ci… - i otworzyłem.

- Nie wejdę do środka, dopóki nie weźmiesz tej kasy.

- No to widać, że sobie tu posiedzimy.

No i nagle zaczęły spadać kolejno krople deszczu.

- Teraz chyba wejdziesz…

- Boisz się deszczu?

- Tak i ty powinnaś bardziej.

- Yyym.

-Rozumiem, mamy głosować na ciebie jako miss mokrego podkoszulka… Spoko, uszanuje każdą decyzje.

- W sumie to masz racje. – dziewczyna od razu wstała, a ja się zaśmiałem w duchu.  

Kiedy szliśmy do mojego pokoju Alex szła za mną i chyba coś knuła. Poczułem, że ktoś mnie łapie za tyłek ( ale bez skojarzeń xD), a nie, to nie tyłek, tylko TYLNIA KIESZEŃ.

- Ey, co ty? Mówiłem ci coś na temat tej kasy!

- Nathan!

- Oj no dobra, to za tą kasę postawisz mi… hym… na przykład… kolacje?

- Okej. – znowu na jej twarzy pojawił się uśmiech.  

Postanowiłem zmienić temat.

- Gadałem z Tomem i chciałbym ci coś powiedzieć. – złapałem ją za rękę. – Nigdy w życiu nie spotkałem takiej dziewczyny jak ty.

Z punktu widzenia  Alex

- Nigdy w życiu nie spotkałem takiej dziewczyny jak ty. – powiedział.

O Boże, o co mu chodziło. Czy naprawdę mu się spodobałam?

- Nie wiem co mam powiedzieć. – wyjąkałam.

- Chodzi o to, że strasznie mi się podobasz. Jesteś wyjątkowa, jedyna w swoim rodzaju.

- Naprawdę, podobam ci się?

- Jesteś najpiękniejszą dziewczyną jaką kiedykolwiek spotkałem.

- Bez przesady, na pewno nie.

I wtedy poczułam jego wargi na moich. Znowu to cudowne przeżycie. No masakra. Moje ciało trzęsło się jak galareta, gdyby nie to, że przyciągnął mnie do siebie, na pewno przewróciłabym się.

 - Teraz mi wierzysz?

 -Chyba tak. – serce waliło mi tysiąc razy na minutę, jak nie więcej. 

- Nigdy nie miałem dziewczyny na serio, ale do ciebie czuje… coś mnie do ciebie przyciąga. Uwielbiam na ciebie patrzeć, uwielbiam jak się śmiejesz.  Jednym słowem ZAKOCHAŁEM się w tobie. Kiedy ujrzałem cie, jak stałaś w korytarzu obok Toma… to było jak… jakbym zobaczył anioła, który zleciał z nieba.

Tą swoją przemową zbił mnie z pantałyku.

- Ja… ja nie wiem co powiedzieć mam. Nikt nigdy nie porównywał mnie do reklamy Axe. – zaśmiałam się.

-To właśnie ktoś już ci to powiedział. – także się uśmiechnął. - Zrozumiem jak mnie nie zechcesz, ale wiedz, że będę czekał na ciebie… - zamknęłam jego usta palcami. Pozwoliłam na to, żeby objął mnie. Pocałowałam go. Razem rzuciliśmy się na jego łóżko. Zaczął całować mnie delikatnie po szyi. W tym momencie byłam w raju.

O tak… Nigdy jeszcze nie czułam czegoś podobnego. Byłam z Jakubem, Norbertem i Maciejem, ale teraz wiem, że w ogóle nie darzyłam ich żadnym uczuciem. Zresztą, oni byli ze mną tylko dla tego, że inne laski wokół nich były zajęte. Nikt z nich nie wytrzymał ze mną nie dłużej jak 3 miesiące. Przeszkadzało im to, że ciągle łażę z lustrzanką i co mi się na drodze nadarzy, fotografuje.

Ktoś zapukał do drzwi.

- Alex? Możesz zejść za minutkę na dół? Musisz mi pomóc. – szybko ocknęłam się. Kurde, że też w tej chwili, akurat w tej chwili Naressha musiała przyjść po mnie. Spojrzałam na Nathana. Uśmiechnął się i pogłaskał mnie po policzku.

- Przepraszam. – powiedziałam do niego. – Już idę. – odpowiedziałam koleżance.

-Nic się nie stało. – potwierdził. – To ja może też pójdę.

Wyszliśmy razem z pokoju.

- Musisz nam pomóc. – załapała mnie za rękę Naressha.

 -Coś się stało.

- Musisz przetłumaczyć Jay’owi do rozumu, że jak idzie na randkę to wypada ubrać się elegancko, ale nie bez przesady.

- To jak chciał się ubrać.

- No w garnitur.

- No ty chyba dobrze.

- Alex. Na pierwszą randkę?

- Nie wiem, nie byłam nigdy na randce w restauracji.

-Oh. No nic. Ale błagam zrób to dla mnie. Przekonaj go. Mnie nie chce posłuchać.

- No dobra, zrobię co się da.

Nathan zaśmiał się.

Byliśmy już na dole. Ym… zawsze podobali mi się chłopcy w garniturach, jak i w luźnych ciuchach.

- James, gdzie idziesz?

- Na randkę. A co?

- Gdzie?

- Do restauracji.

- To czemu masz garnitur?

- No bo idę do restauracji.

 - A nie wystarczyłaby tylko koszula?

- No nie wiem, tak sądzisz?

- No tak sądzę, bo pomyśl tylko… Zakładam, że dziewczyna założy sukienkę, ale nie balową, tylko najzwyklejszą sukienkę. Wtedy ty będziesz wyglądał przy niej jak elegancik.

- No może i masz rację. Dobra, założę koszulę.

Naresshy gęba opadła.

- Jak to zrobiłaś? – szepnęła.

- Normalnie. Się trochę filmów ogląda. – odpowiedziałam.

- Chociaż ty mnie rozumiesz.

- E tam… kazałaś, to zrobiłam. – machnęłam ręką.

- Ja też się już będę szykował, bo jest czwarta, a na piątą jestem umówiony. – wspomniał Tom.

-To wy gdzie idziecie? – spytałam.

- Do klubu. – odpowiedział.

- To się wyszalej. I pamiętaj co ci mówiłam. – mrugnęłam mu okiem.

- A ty Maximilian? – spytałam.

- Zaprosiłem Kate tutaj.

- Aaa… - uśmiechnęłam się. 

- Jeżeli nie masz nic przeciwko temu, to może pójdziemy do ciebie? – zapytał Nath.

- Jak chcesz…– uśmiechnęłam się.

- A wy gdzie idziecie? – zaciekawiła się Naressha.

- Do mnie. – odpowiedziałam.

- To chodźmy teraz. Tylko poczekaj, przebiorę się. – powiadomił mnie.

- Okej. Będę czekać.

***

- Już jesteś? – mama kuknęła zza futryny kuchni.

- No tak. – powiedziałam i weszliśmy głębiej. – Mamo to jest Nathan.

- Dzień dobry. – powiedział chłopak.

- Dzień dobry. – uśmiechnęła się.

- Taty jeszcze nie ma?

- Nie, tak za godzinę powinien być.

- To my pójdziemy do mojego pokoju.

W kuchni już nas nie było.

- Miła twoja mama.

Usiadł na kanapie. Nastała chwila niezręcznej ciszy, którą po kilku minutach przerwał chłopak.

- Nadal nie mogę w to uwierzyć, że cie poznałem.

- Ja nie wiem, co we mnie takiego interesującego jest. – powiedziałam z obojętnością.

-Choćby wszystko. – zaczął namiętnie wpatrywać się w moje oczy.

- Nie uważasz za dziwne fakt, że znamy się tylko kilka dni i już… jesteśmy razem?

- Ani trochę.

- Długo ze mną nie wytrzymasz. – zażartowałam.

- Niby czemu?

Tak porozmawialiśmy sobie trochę. Dowiedziałam się od Nata kilku nowych rzeczy.

Postanowiliśmy, że pójdziemy na tą kolację, co mam mu postawić. Wyszliśmy z pokoju.

- Dzień dobry. – Nathan od razu przedstawił się, gdy zobaczył ojca.

-Dzień dobry. – podszedł do chłopaka i uściskał mu dłoń. – Jesteś Nathan prawda?

- Tak. Nathan Sykes. – uśmiechnął się.

- Miło mi cię poznać Nathan.

- Mnie pana również.

- A wy gdzie się zbieracie? – odezwała się mama.

- Chcieliśmy wyjść na miasto.

- Po co… dalej, siadajcie do stołu.

- No ale…

- Dalej. – popędzała nas.

Ku mojemu zaskoczeniu rodzice byli grzeczni, jak nigdy dotąd. Pamiętam, jak przy Jakubie narobili wstydu. O kurde… wypytali go o wszystko, dosłownie. Dowiedzieli się więcej rzeczy niż ja.

Nathan nawet rozmawiał z moim ojcem. 

________________________________________

Dziękuje za Wasze miłe komentarze. :**

A rozdział się Wam chociaż podoba?
Gdyby były jakieś błędy to przepraszam. ;)