Rozdział 7

Dochodziła 20.00. Dzisiaj chciałam być wcześniej w domu, więc zaczęłam się żegnać.

- Odprowadzę cię. – zaproponował Nathan.

- Nie trzeba, ja to zrobię. – powiedział Tom.

*

 - Angelika już dzwoniła. – powiedziała mama, kiedy zobaczyła mnie.

- Dobrze, zaraz do niej zadzwonię na Skype.

- Jak tam ci dzień minął?

- Dobrze, chłopcom bardzo smakowały twoje ciasteczka i Naresshy też.

- Poznałaś już koleżankę?

- No – projektantkę butów.

- Co?! - zakrztusiła się mama.

- No tak. – uśmiechnęłam się.

- Gdzie ty, tych sławnych ludzi poznajesz?

- Widzisz jakie znajomości można nawiązać przez koncert.

- A jak ona się nazywa?

- Naressha McCaffrey.

-Chyba nie znam. – uśmiechnęła się.

Poszłam do pokoju, rozpakowałam torbę i…

- O nie! Gdzie moje dziecko? Zapomniałam o nim! (oczywiście, że chodzi o lustrzankę ;p )

Wtedy mama zawołała mnie.

- Ktoś to ciebie!

- O, to na pewno Tom z lustrzanką. – powiedziałam do siebie.

Szybko wybiegłam z pokoju. Zamurowało mnie. Nathan. Stał. W mieszkaniu. Na szczęście z lustrzanką w ręku, ale mniejsza o to. Jak on się tu znalazł?! Tom go przysłał?

- Hej.

- Elo.

- Zostawiłaś coś. – podał mi lustrzankę do rąk.

-Dziękuje ci. Może wejdziesz? – pospieszyłam z pytaniem, żeby go zatrzymać.

- Chętnie. – uśmiechnął się.

Jest!, krzyczałam w myślach.

Poprowadziłam go do pokoju.

- Muszę zadać ci pytanie?

- Tak?

- Skąd wiedziałeś, gdzie mieszkam? Tom ci powiedział?

- Yy… nie.

- Czyli?

-Śledziłem was, to znaczy szedłem za wami.

-Aha… A skąd masz lustrzankę?

- Jak wyszłaś z Tomem, zobaczyłem na stole leżący aparat, pomyślałem że zostawiłaś, więc szybko poszedłem za wami, ale nie chciałem, żeby Tom mnie powrotem zobaczył, więc schowałem się  no i tak dotarłem do ciebie.

- Ciekawe… Czyli Tom nie wie, że tu jesteś…

- No nie. – powiedział.- Fajne zdjęcia.

- Ey! Kto ci kazał.

- Dobra, przepraszam.

- No dobra, już zobaczyłeś, trudno, ale ani słowa chłopakom.

- Spoko, ale raczej chodziło mi o twoje.

- E tam… nie postarałam się.

-Akurat.

- No tak.

- Słyszałam, że bałeś się mnie…

- Oj nie ciebie, fotografa. – zawstydził się.

- Ja nim jestem.

- Oj tam oj tam.- zawstydził się.- Masz dużo talentów. – zmienił temat.

- Na przykład?

- Fotograf, piosenkarz.

- Piosenkarz?! He, ciekawe jakim cudem.

- Tak, bosko śpiewałaś.

- Yhymm… na pewno. Ty robisz to o wiele lepiej.

- Nie mogłem się na ciebie napatrzeć… jesteś tak… interesująco piękna.

- Naprawdę? – na moich policzkach pojawiły się rumieńce.

- Opowiedz mi coś więcej o sobie. Proszę.

Gadaliśmy i gadaliśmy, przez niego olałam kuzynkę, ale co mi tam. Mogłam zadzwonić do niej jutro. Jest taki piękny. A jednak, moje marzenie się spełniło. Byłam z nim sam na sam, śmialiśmy się. Miły, uprzejmy. Dwoma słowami – dla mnie. Kocha muzykę, ja też. Zakochałam się. Od pierwszego dnia, chwili, spojrzenia, wejrzenia. I to wszystko dzięki Tomowi, gdybym go nie spotkała, nigdy bym nie poznała Nathana.

Ale zaraz, zaraz. Przecież nie mogę… On pewnie nic do mnie nie czuje. A z resztą nawet jakby, to on jest sławny, ma mnóstwo fanek, ładniejszych ode mnie, które pragną wyjść za niego za mąż. No na bank!  No a tak nie jest? Nie, nie mogę, ale już za późno. Długo będę szukać kogoś, kto będzie taki jak on…

- Uups… już późno. – powiedział Nate. Była godzina coś przed 24.00.

- E no szkoda.

-Nie powiesz nic Tomowi? Może się wkurzyć…

- Jasne, że nie.

- To do zobaczenia.

- Pa. – odprowadziłam go do drzwi. 

______________________________________

Kika. Przecież wszystko może się zmienić :P To dopiero początek ;) 

Dziękuje za komentarze ;*