Rozdział 3

Tydzień później

- Dalej Alex, bo spóźnimy się na samolot! – poganiała mnie z dołu mama ( ponieważ ja jechałam , mama nie chciała być sama w domu).

- Już! – właśnie wkładałam do torby podręcznej MP4 i różne takie. – Pa synuś. – pożegnałam się z pamiątką po dziadku, tj. pianinem. To właśnie on zaraził mnie tą pasją. Strasznie za nim tęsknie.  

Szybko zeszłam na parter. Torby były już spakowane do bagażnika samochodu. Wsiadłam do auta i upewniłam się, czy wszystko wzięłam. Tak, chyba tak, pomyślałam.

***

Przez ten czas miałyśmy mieszkać w mieszkaniu, które wynajmował tata. Nie było ani duże, ani małe. Dwa pokoje, co akurat dla nas pasowało, kuchnia, łazienka i mały taki jakby salonik. Rozpakowałam się i napisałam do Toma, gdzie dokładnie się znajduje. Szybko dał mi znak.

„Wpadnę do ciebie za godzinę ;] ok. ? :D”.

„ Wiesz, mi się nie śpieszy ;]”.

„Ale mi się śpieszy ;] Do zobaczenia”.

„Ok. Do zobaczenia. :)”.

Postanowiłam zająć się przez ten czas laptopem.

Czas szybko mi zleciał. Usłyszałam dzwonek do drzwi.

- Alex! – zawołała mama. – Ktoś do ciebie!

- Już idę! – pobiegłam do drzwi.

- Tom, chłopie! Jak dawno cie nie widziałam!  – przywitałam się przyjacielskim uściskiem.

- Cześć! Cieszę się, że jesteś. – uśmiechnął się.

- Wejdź.

Poszliśmy do saloniku. Zapoznałam go z mamą i z tatą, który zaraz miał wyjść do pracy. Potem poszliśmy do „mojego” pokoju.

- Mówiłem ci, że ładnie wyglądasz?

- Y… nie. – uśmiechnęłam się.

- No to teraz ci mówię: ładnie wyglądasz.

- Dziękuje.

- To co robimy?

- Nie wiem, co ty proponujesz? Ty "tu" mieszkasz, nie ja.

- Oprowadzić cię trochę po okolicy?

- Chętnie.

Tom oprowadzał mnie po najciekawszych miejsc w Londynie, chociaż niektóre już zwiedzałam, ale w jego towarzystwie było to jeszcze bardziej ciekawe. 

-Może masz ochotę na krótki odpoczynek? – zaproponował.

- Tak, jasne. – powiedziałam z wyciągniętym językiem. W mieście spędziliśmy ponad połowę dnia.  Przez ten czas udało mi się napstrykać „kilka” ciekawych zdjęć. 

Weszliśmy do małej kawiarni. Kupiłam sobie mały deser lodowy, i czekoladę, Thomas podobnie.

- Wiesz co? Może damy już sobie dzisiaj spokój? Mamy cały miesiąc na zwiedzanie Londynu. – uśmiechnęłam się.

- Spoko, jak chcesz, przecież nie chce cie wykończyć. – zaśmiał się. – Pokażesz mi te zdjęcia, co zrobiłaś?

- Okej. – podałam mu lustrzankę do dłoni.

- Są świetne. – pochwalił mnie. – Mam pomysł… - powiedział po chwili namysłu.

- Jaki? – zaciekawiłam się.

- Może  pikniesz kilka fotek mi i reszcie? Będziesz takim naszym, jakby to powiedzieć… utrwalaczem ciekawych chwil. – zaśmiał się.

- Niech ci będzie. Zrobię to dla was. – mrugnęłam okiem. – Tylko ja też mam do ciebie prośbę… Znasz na pewno lepiej te okolice niż ja, więc pomógłbyś mi pomóc znaleźć jaką pracę – dla mnie?

- Przecież już ci ją zaproponowałem.

- Przecież nie będę u ciebie pracować.

- Przecież czemu nie?

- Przecież, nie lubię takiego układu.

- Przecież nalegam, bo się na ciebie obrażę. Już nigdy sie do ciebie nie odezwę…

- No dobra… ty naciągaczu.

- No i wygrałem. – uśmiechnął się.

- Niestety.  

- To kiedy zaczynasz pracę?

- Jak będziecie mnie potrzebować to zadzwoń, tylko najpierw podaj mi twój adres.

- Mieszkam niedaleko ciebie, więc może jutro po ciebie przyjdę i pokaże ci, gdzie mieszkam.

- Spoko. – uśmiechnęłam się.

***

  - Mamuś! Pracę znalazłam. – wykrzyknęłam wchodząc do mieszkania.

- Coś ty?! Tak szybko? – zdziwiła się.

- No! To znaczy nie tak do końca ja pracę znalazłam, tylko zaproponowano mi ją.

- Kto? Już poznałaś nowych znajomych?

- Dopiero miejsca zwiedzałam. Pracę załatwił mi Tom. – ucieszyłam się.

- Jaką to znowu?

- Będę ich osobistym fotografem.

- „Ich”?

- A właśnie, nie powiedziałam ci, Tom należy do takiego zespołu – The Wanted.

- Ah takie buty.

-Nooo.

-To się bardzo cieszę.

Poszłam do swojego pokoju i wrzuciłam zdjęcia Londynu na laptopa.

U chłopaków

-Gdzie byłeś, jak cię nie było? – zapytał ciekawy Siva.

 - W Londynie.

- Tyle to chyba wiem, ale na serio…

-No na serio.

- Dobra, musicie wszystko wiedzieć? – Max postanowił to przerwać.

- Właśnie?

- Tak.

- Dobra, powiem wam tylko tyle – załatwiłem nam fotografa.

- Nam? – zdziwił się Nathan. – A po co?

- Żebyś się głupio pytał.

- Stary, ale po co nam fotograf? – zdziwił się Jay.

- Zobaczysz. – uśmiechnął się Tom. – Dopiero wam gały opadną i ani się nie ważcie…

- Czego?

-A nie, już nic.

- Co ty dzisiaj taki tajemniczy?!

- Kto chce piwko? – Thomas zmienił szybko temat.

- Cholera. Co ci jest, nawet na pytanie nie odpowiesz? – wkurzył się Jay, a w tym samym czasie Tom padł na kanapę i zasnął.

- O fuck. – zaśmiał się Nathan. – Ale zajechany.

-  Dobra. Niech śpi. Może jutro coś powie. – powiedział z uśmiechem Max.

________________________________________________

Komentujcie jak mi poszedł. :D