Rozdział 2

Na drugi dzień dostałam sms’a od niedawno poznanego nowego kolegi.

Hej? Co tam? ;D

Hej :] W porządku a co u cb? ;)

Super ;D Kiedy się spotkamy?

Jak masz czas, to już mogę powoli przyjeżdżać ;P

Ok. ;P To czekam ;) Tam gdzie za pierwszym razem?

Nie wiem czy tym razem się tam dostane… :P

Dobra… To może bd czekał na polanie, przed sceną…? ;D

Ok. ;D to do zobaczenia :P

Do zobaczenia ;)

Szybko spakowałam do torebki najpotrzebniejsze rzeczy, a potem poszłam na przystanek autobusowy, żeby dojechać do pobliskiego miasta.

Byłam już na miejscu i zobaczyłam jak koleś czeka za mną.

-Hej. – powiedział.

- Cześć. – odpowiedziałam.

-Ooo… widzę, że nowa bluza cię nie opuszcza… - zaśmiał się.

- No jak na razie, to nie. – uśmiechnęłam się.

- Ładnie ci w niej. – powiedział trochę zawstydzony.

-Dziękuje. – podziękowałam. – To może ten…  gdzieś się przejdziemy albo coś…

- Dobry pomysł. – wygęgał. – Czy mogłabyś mi coś o sobie powiedzieć?

- To może ty najpierw zacznij, bo nie wiem czy się nie rozkręcę. – zaśmiałam się.

- To nic, mam czas.

Poszliśmy w stronę parku. Rozmawialiśmy głównie o naszej twórczej stronie, jednak Tom był ciekawy o moje życie towarzyskie.   

- Masz jakichś przyjaciół? – zapytał ciekawy.

- Szczerze? To nie. – trochę zrobiło mi się smutno. Zawsze byłam typem samotnika, nie interesowali mnie inni. Dla mnie liczyła i liczy się tylko i wyłącznie muzyka i wszystko z nią związane. Kocham to, siadać w moim pokoju, przed pianinem i grać, tworzyć, komponować…

- Jak to? Taka dziewczyna nie ma przyjaciół?!

- Jaka? Głupia i świrnięta co nie?

- Nie, nie. To ja taki jestem. – zaśmiał się i ja też.

- Odkąd pamiętam, zawsze trzymałam się sama, nie powiem, mam parę dobrych koleżanek, miałam „kumpli”,  ale to nie to… A ty ciągle też tak sam?

- Yyy… nie specjalnie. Wczoraj po prostu poszedłem do automatu po napój no i natrafiłem na ciebie…

- A, tak w ogóle przepraszam, że wczoraj ci przeszkodziłam… - wtrąciłam się szybko.

- Coś ty. Właśnie się cieszę, że mnie zatrzymałaś. – uśmiechnął się. – Na czym to ja skończyłem… aha… No i dzisiaj właśnie dlatego chciałem się z tobą spotkać.

- A jest kiedyś szansa, że poznam pozostałych członków… The Wanted… - powiedziałam niepewnie.

- Ooo… widzę, że coś już wiesz… - zaśmiał się.

- Trochę. – uśmiechnęłam się. - Max… hymn… Nathan… o ile się nie mylę. - wysilałam swój umysł, podczas kiedy Tom się śmiał. – Jasper…  

- Yy… i  tu cię zaskoczę… Jay. – uśmiechnął się porozumiewawczo.

- Dobra, to Jay… i… Siva? Dobrze pamiętam? Czytałam tylko parę razy.  

- Tak na czwórkę… - zażartował.

- Poprawię się. – strzeliłam palcami.

Z nim było można sobie pożartować. Fajnie czułam się w jego towarzystwie, jeszcze nigdy nie poznałam takiego człowieka.

- Osz… w pyte…  - powiedziałam do siebie.

- Co? – zapytał Thomas.

- Niestety muszę już iść…

- Już?

- No…

- Obiecaj mi, że przyjedziesz jak najszybciej do Londynu…

- Spoko… tata niedługo wyjeżdża. – pocieszyłam go. – To na razie.

- Okej. Pa. – powiedział smutno.

- Pa. – pomachałam mu ręką na pożegnanie.

Ten dzień był pełen wrażeń. Nie wiem czemu, jak tylko dotarłam do domu, pobiegłam do gabinetu taty i zapytałam kiedy wyjeżdża do Londynu.

- Za tydzień… - wyjąkał smutny.

- A będę mogła z tobą jechać? – kiedy to powiedziałam na jego twarzy pojawił się uśmiech.

- No niby są wakacje, ale czy mama ci pozwoli?

- Proszę… - błagałam na kolanach.

- Zastanowię się.

- Obym była zadowolona z decyzji. - uśmiechnęłam się porozumiewawczo.

- Takk... na mnie możesz liczyć... - wyjąkał. - Ale może jednak, ty zapytaj się o to mamy... Jeszcze pomyśli, że specjalnie chce cię wywieźć, albo coś.

- Oh. No dobra. - wyszłam z pokoiku taty  i poszłam do kuchni, bo miałam przeczucie, że będzie tam mamuśka.

- Mamo?

- Co znowu chcesz? - zapytała, jakby myślała, że chce znowu jakąś nową zabaweczkę. - Byłaś już na koncercie...

- Nie chodzi o koncert... - zaczęłam. - Będę mogła jechać razem z tatą do Londynu?

- Wytrzymasz tam miesiąc? - zapytała zaskoczona.

- No nie wiem, muszę zobaczyć, ale raczej tak. Poznałam chłopaka, który mieszka w Anglii...

- Mówiłam ci, że to niebezpieczne! – powiedziała zdenerwowana.

- Ale nie przez neta!

- A gdzie? - trochę opadły jej emocje.

- Na koncercie...

- No nie wiem, zastanowię się. Ale zaraz, zaraz. - coś jej się przypomniało. –Zaprzyjaźniłaś się? - zdziwiła się.

- No właśnie mówię, że go poznałam i chciałabym go lepiej poznać.

- No dobra, możesz jechać. - dodała z uśmiechem na twarzy.

- Na prawdę?

- Dziecko, nareszcie znalazłaś sobie kolegę, tylko szkoda, że nie gdzieś bliżej... - zaśmiała się.

- Mam wysokie wymagania. - również się zaśmiałam.

- Mam nadzieję, że zostaniecie dobrymi przyjaciółmi.

- No zobaczymy. Jak na razie, jest dla mnie idealnym kumplem. - dodałam z uznaniem.

- Tak się cieszę. - powiedziała i przytuliła mnie.

- Z czego? - zdziwiłam się.

- Ja nie wiem, jak można ciągle być samym, ja nie wytrzymałabym chyba psychicznie.

- Ja właśnie wolę być sama, ale Tom, to taki wyjątek.

- Thomas tak?

- No.

- Ładne imię. - uśmiechnęła się.

- Nareszcie coś ci się we mnie podoba. - dodałam z przekonaniem.

-No nareszcie. To jedź to tego Londynu i poznaj więcej znajomych.

- Jeżeli będą godni zainteresowania. - zaśmiałam się. 

_________________________________________________________________

Dedyk dla wszystkich, którzy to czytają ;]