Rozdział 4

 -Alex! Wstawaj! Już jest 12.00! – krzyknęła mama.

- Co? – byłam półprzytomna.

- Wstawaj! Idziemy na miasto.

- Gdzie?! Znowu?! Dzisiaj nie mogę!

 Wtedy do pokoju weszła mama. - Jakie „znowu”, gdzie „nie mogę”!

-Wczoraj już byłam. A dzisiaj umówiłam się z Tomem.

- Nic ci nie zaszkodzi iść drugi raz, a spotkanie możesz przełożyć.

- No ale…

- Żadne ale. Trzeba iść na zakupy.

- Nie możesz sama?

- Nie, bo lepiej jak byśmy się razem zgubiły niż ja sama.

- Aha, czyli sugerujesz, że się zgubimy…

- Nie, ale na wypadek.… Dalej wstawaj, nie mamy czasu.

- Oh. No dobra.

Wstałam, zrobiłam poranną toaletę założyłam na siebie rurki, w brązowo- białe pionowe pasy, czerwoną, luźną bluzkę, czerwone trampki Converse, a na szyi zawiesiłam sobie słuchawki, żeby w mieście mi się nie nudziło.

Z punktu widzenia Toma

- O cholera! – syknąłem pod nosem. – Co ja tu robię? Czemu jestem w salonie?!

Chyba musiał usłyszeć to Max, bo momentalnie dostałem odpowiedź.

- No właśnie nie wiemy, co wczoraj robiłeś, bo gadałeś jakbyś z kosmosu przyleciał. Ostatnie co pamiętam, to: „Kto chce piwko?”, a potem ległeś na sofę.

- Naprawdę?

- No.

-Nogi mnie strasznie bolą…

- A właśnie, gdzie ty wczoraj byłeś?

- Yyy… na mieście.

- Sam?

- Nie.

 - Z chłopakiem?

- Jeżeli tobie pasuje, to mogłem być z chłopakiem.

Akurat Nathan schodził z góry i co nieco usłyszał.

- Czy ja dobrze słyszę?! Tom był z chłopakiem na mieście?

- Podobno tak. – zaśmiał sie Max.

- Zobaczycie jak „go” poznacie.

- A już  czaje. To ten cały fotograf?

- Tak.

- Ładny?

- I to jak.

- Ty geju.

- Co?! Pytałeś czy ładny, to odpowiadam. A zresztą, idę do swojego pokoju. Musze się z kimś skontaktować.

- Z fotografem.

Nie odpowiedziałem Nathanowi na to pytanie. Idąc do pokoju zobaczyłem, że dostałem sms’a. Alex przysłała mi wiadomości: 

„Sory :( Nie mogę dzisiaj do was wpaść, bo mama wzięła mnie na zakupy :/ z przymusu… Mam nadzieje, że nie obraziłeś się…:*”. 

Wybrałem jej numer i szybko zadzwoniłem.

- Dzień dobry!

- Hej! Sory, że nie mogę, ale wiesz jak z mamą…

- No, spokojnie, co nieco wiem. – zaśmiałem się.

- A tak. Jak tam po wczorajszym?

- A no jakoś… byłem taki zmęczony, że podobno gadałem jak z kosmosu i zasnąłem na sofie w salonie.

- O ja… Hehe.

- A co  u ciebie?

- Zakupy, zakupy i jeszcze raz zakupy… ale nie narzekam. Mama kupiła mi parę ciuchów.

- Pewnie miniówy?

- Taa chciałbyś. – zaśmiała się do słuchawki.

- Być może.

- To jutro po mnie wpadniesz?

- Jasne! O której ci pasuje?

- Przyjedź kiedy chcesz.

- Okej. To do jutra.

- No. Pa. – pożegnała się.

Musiałem trochę zmobilizować chłopaków, bo te „świnie” zawsze zostawiają po sobie bałagan. Przy dziewczynie nie wypada mieszkać jak w chlewie. Wyszedłem na zewnątrz pokoju i głośno zaklaskałem w dłonie.

- Chłopy! Do roboty!

- Jakiej znowu roboty, kosmito?!

- Nie pyskuj mi tu i sprzątaj! Macie niecałe 24 godziny!

- Widzę, że zwiedziłeś już cały Wszechświat! – krzyknął Max.

- Stary! Ja już wszędzie byłem. – zaśmiałem się.

- A tak w ogóle… po co my mamy sprzątać? Przecież nie jest tak źle…

- Nie chce się za was wstydzić.

- A o której ten fotograf przyjdzie?

- No niestety dzisiaj nie przyjdzie.

- Jutro przyjdzie. – wydarł się Jay.

- Skąd wiesz?– zapytał Siva.

- No podobno mamy czas do jutra nie…

- Aha.

- Także wiecie nie… ten tego… prosiłbym o porządek. – dokończyłem.

- Dla ciebie, kochanie wszystko. – Max podszedł do mnie i poczochrał mój elegancko ułożony włos.

- Kocham was! – powiedziałem i poszedłem po odkurzacz.

    

          

***

- Masz jeszcze coś w portfelu? – zapytałam zdziwiona.

- Jeszcze coś mam.

- Może już dosyć? 19.00 jest.

- Już, już. – wyciągnęła drobne z portmonetki  i położyła na ladę. – Można już wziąć? – wskazała na zapakowany, srebrny zegarek, który wybrała specjalnie dla taty.

- Tak, oczywiście. – powiedziała pani sprzedawczyni.

- Alex, weź włóż go do mojej torebki.

Wzięłam prezencik i wrzuciłam do torby.

- Dowidzenia. – powiedziałam razem z mamą.

- Dowidzenia. – odpowiedziała kobieta.

-Nie przesadziłaś?

- Z czym?

- No z zakupami?

- Nie, a dlaczego?

- Tata nie będzie zły?

- Niby czemu?

- No dobra, jak tam chcesz. – machnęłam ręką, po co miałam się z nią kłócić, jak kupiłam mi sporo fajnych ciuchów i takie tam duperele.

- Oo… witam was drogie panie! – tata wszedł do mieszkania strasznie uradowany.

- Cześć tata!

-A co tu taki rozgardiasz?

- No widzisz, byłyśmy na zakupach. – zaczęłam za mamę. W tym momencie tacie szczęka opadła.

- Dzięki Bogu, że awansowałem. – podszedł do sofy i z całych sił rzucił się na nią.

- Proszę, to dla ciebie. – mama podeszła do kanapy i podała tacie kilka upominków, które kupiła, w tym właśnie ten srebrny zegarek.

- Chociaż o mnie pomyślały.

Zaśmiałam się.

- Wam powiem, że z zegarka jestem zadowolony. – uśmiechnął się na chwile.  – No ale z tego wszystkiego to tak jakoś nie.

- Czemu? – posmutniała mama.

- Tyle pieniędzy?!

- No oj no. Tu jest o wiele taniej niż w Polsce.

- A właśnie, miałem się spytać, kto to był, ten rano?

- Mój przyjaciel – Tom.

- Aha. Nawet miły chłopak.

- Dziękuje. – posłałam mu buzi w policzek i poszłam wziąć prysznic, a potem oczywiście o niczym tak nie pragnęłam jak o moim „spotkaniu” z łóżkiem.

 ___________________________________________________

nie wiem, jak wyszło... :p Sami oceńcie ;]
Tutaj coś od Roberta M :D 

Dziękuje wszystkim czytającym i dla nich dedyk ;*** 

Rozdział 3

Tydzień później

- Dalej Alex, bo spóźnimy się na samolot! – poganiała mnie z dołu mama ( ponieważ ja jechałam , mama nie chciała być sama w domu).

- Już! – właśnie wkładałam do torby podręcznej MP4 i różne takie. – Pa synuś. – pożegnałam się z pamiątką po dziadku, tj. pianinem. To właśnie on zaraził mnie tą pasją. Strasznie za nim tęsknie.  

Szybko zeszłam na parter. Torby były już spakowane do bagażnika samochodu. Wsiadłam do auta i upewniłam się, czy wszystko wzięłam. Tak, chyba tak, pomyślałam.

***

Przez ten czas miałyśmy mieszkać w mieszkaniu, które wynajmował tata. Nie było ani duże, ani małe. Dwa pokoje, co akurat dla nas pasowało, kuchnia, łazienka i mały taki jakby salonik. Rozpakowałam się i napisałam do Toma, gdzie dokładnie się znajduje. Szybko dał mi znak.

„Wpadnę do ciebie za godzinę ;] ok. ? :D”.

„ Wiesz, mi się nie śpieszy ;]”.

„Ale mi się śpieszy ;] Do zobaczenia”.

„Ok. Do zobaczenia. :)”.

Postanowiłam zająć się przez ten czas laptopem.

Czas szybko mi zleciał. Usłyszałam dzwonek do drzwi.

- Alex! – zawołała mama. – Ktoś do ciebie!

- Już idę! – pobiegłam do drzwi.

- Tom, chłopie! Jak dawno cie nie widziałam!  – przywitałam się przyjacielskim uściskiem.

- Cześć! Cieszę się, że jesteś. – uśmiechnął się.

- Wejdź.

Poszliśmy do saloniku. Zapoznałam go z mamą i z tatą, który zaraz miał wyjść do pracy. Potem poszliśmy do „mojego” pokoju.

- Mówiłem ci, że ładnie wyglądasz?

- Y… nie. – uśmiechnęłam się.

- No to teraz ci mówię: ładnie wyglądasz.

- Dziękuje.

- To co robimy?

- Nie wiem, co ty proponujesz? Ty "tu" mieszkasz, nie ja.

- Oprowadzić cię trochę po okolicy?

- Chętnie.

Tom oprowadzał mnie po najciekawszych miejsc w Londynie, chociaż niektóre już zwiedzałam, ale w jego towarzystwie było to jeszcze bardziej ciekawe. 

-Może masz ochotę na krótki odpoczynek? – zaproponował.

- Tak, jasne. – powiedziałam z wyciągniętym językiem. W mieście spędziliśmy ponad połowę dnia.  Przez ten czas udało mi się napstrykać „kilka” ciekawych zdjęć. 

Weszliśmy do małej kawiarni. Kupiłam sobie mały deser lodowy, i czekoladę, Thomas podobnie.

- Wiesz co? Może damy już sobie dzisiaj spokój? Mamy cały miesiąc na zwiedzanie Londynu. – uśmiechnęłam się.

- Spoko, jak chcesz, przecież nie chce cie wykończyć. – zaśmiał się. – Pokażesz mi te zdjęcia, co zrobiłaś?

- Okej. – podałam mu lustrzankę do dłoni.

- Są świetne. – pochwalił mnie. – Mam pomysł… - powiedział po chwili namysłu.

- Jaki? – zaciekawiłam się.

- Może  pikniesz kilka fotek mi i reszcie? Będziesz takim naszym, jakby to powiedzieć… utrwalaczem ciekawych chwil. – zaśmiał się.

- Niech ci będzie. Zrobię to dla was. – mrugnęłam okiem. – Tylko ja też mam do ciebie prośbę… Znasz na pewno lepiej te okolice niż ja, więc pomógłbyś mi pomóc znaleźć jaką pracę – dla mnie?

- Przecież już ci ją zaproponowałem.

- Przecież nie będę u ciebie pracować.

- Przecież czemu nie?

- Przecież, nie lubię takiego układu.

- Przecież nalegam, bo się na ciebie obrażę. Już nigdy sie do ciebie nie odezwę…

- No dobra… ty naciągaczu.

- No i wygrałem. – uśmiechnął się.

- Niestety.  

- To kiedy zaczynasz pracę?

- Jak będziecie mnie potrzebować to zadzwoń, tylko najpierw podaj mi twój adres.

- Mieszkam niedaleko ciebie, więc może jutro po ciebie przyjdę i pokaże ci, gdzie mieszkam.

- Spoko. – uśmiechnęłam się.

***

  - Mamuś! Pracę znalazłam. – wykrzyknęłam wchodząc do mieszkania.

- Coś ty?! Tak szybko? – zdziwiła się.

- No! To znaczy nie tak do końca ja pracę znalazłam, tylko zaproponowano mi ją.

- Kto? Już poznałaś nowych znajomych?

- Dopiero miejsca zwiedzałam. Pracę załatwił mi Tom. – ucieszyłam się.

- Jaką to znowu?

- Będę ich osobistym fotografem.

- „Ich”?

- A właśnie, nie powiedziałam ci, Tom należy do takiego zespołu – The Wanted.

- Ah takie buty.

-Nooo.

-To się bardzo cieszę.

Poszłam do swojego pokoju i wrzuciłam zdjęcia Londynu na laptopa.

U chłopaków

-Gdzie byłeś, jak cię nie było? – zapytał ciekawy Siva.

 - W Londynie.

- Tyle to chyba wiem, ale na serio…

-No na serio.

- Dobra, musicie wszystko wiedzieć? – Max postanowił to przerwać.

- Właśnie?

- Tak.

- Dobra, powiem wam tylko tyle – załatwiłem nam fotografa.

- Nam? – zdziwił się Nathan. – A po co?

- Żebyś się głupio pytał.

- Stary, ale po co nam fotograf? – zdziwił się Jay.

- Zobaczysz. – uśmiechnął się Tom. – Dopiero wam gały opadną i ani się nie ważcie…

- Czego?

-A nie, już nic.

- Co ty dzisiaj taki tajemniczy?!

- Kto chce piwko? – Thomas zmienił szybko temat.

- Cholera. Co ci jest, nawet na pytanie nie odpowiesz? – wkurzył się Jay, a w tym samym czasie Tom padł na kanapę i zasnął.

- O fuck. – zaśmiał się Nathan. – Ale zajechany.

-  Dobra. Niech śpi. Może jutro coś powie. – powiedział z uśmiechem Max.

________________________________________________

Komentujcie jak mi poszedł. :D

 

Rozdział 2

Na drugi dzień dostałam sms’a od niedawno poznanego nowego kolegi.

Hej? Co tam? ;D

Hej :] W porządku a co u cb? ;)

Super ;D Kiedy się spotkamy?

Jak masz czas, to już mogę powoli przyjeżdżać ;P

Ok. ;P To czekam ;) Tam gdzie za pierwszym razem?

Nie wiem czy tym razem się tam dostane… :P

Dobra… To może bd czekał na polanie, przed sceną…? ;D

Ok. ;D to do zobaczenia :P

Do zobaczenia ;)

Szybko spakowałam do torebki najpotrzebniejsze rzeczy, a potem poszłam na przystanek autobusowy, żeby dojechać do pobliskiego miasta.

Byłam już na miejscu i zobaczyłam jak koleś czeka za mną.

-Hej. – powiedział.

- Cześć. – odpowiedziałam.

-Ooo… widzę, że nowa bluza cię nie opuszcza… - zaśmiał się.

- No jak na razie, to nie. – uśmiechnęłam się.

- Ładnie ci w niej. – powiedział trochę zawstydzony.

-Dziękuje. – podziękowałam. – To może ten…  gdzieś się przejdziemy albo coś…

- Dobry pomysł. – wygęgał. – Czy mogłabyś mi coś o sobie powiedzieć?

- To może ty najpierw zacznij, bo nie wiem czy się nie rozkręcę. – zaśmiałam się.

- To nic, mam czas.

Poszliśmy w stronę parku. Rozmawialiśmy głównie o naszej twórczej stronie, jednak Tom był ciekawy o moje życie towarzyskie.   

- Masz jakichś przyjaciół? – zapytał ciekawy.

- Szczerze? To nie. – trochę zrobiło mi się smutno. Zawsze byłam typem samotnika, nie interesowali mnie inni. Dla mnie liczyła i liczy się tylko i wyłącznie muzyka i wszystko z nią związane. Kocham to, siadać w moim pokoju, przed pianinem i grać, tworzyć, komponować…

- Jak to? Taka dziewczyna nie ma przyjaciół?!

- Jaka? Głupia i świrnięta co nie?

- Nie, nie. To ja taki jestem. – zaśmiał się i ja też.

- Odkąd pamiętam, zawsze trzymałam się sama, nie powiem, mam parę dobrych koleżanek, miałam „kumpli”,  ale to nie to… A ty ciągle też tak sam?

- Yyy… nie specjalnie. Wczoraj po prostu poszedłem do automatu po napój no i natrafiłem na ciebie…

- A, tak w ogóle przepraszam, że wczoraj ci przeszkodziłam… - wtrąciłam się szybko.

- Coś ty. Właśnie się cieszę, że mnie zatrzymałaś. – uśmiechnął się. – Na czym to ja skończyłem… aha… No i dzisiaj właśnie dlatego chciałem się z tobą spotkać.

- A jest kiedyś szansa, że poznam pozostałych członków… The Wanted… - powiedziałam niepewnie.

- Ooo… widzę, że coś już wiesz… - zaśmiał się.

- Trochę. – uśmiechnęłam się. - Max… hymn… Nathan… o ile się nie mylę. - wysilałam swój umysł, podczas kiedy Tom się śmiał. – Jasper…  

- Yy… i  tu cię zaskoczę… Jay. – uśmiechnął się porozumiewawczo.

- Dobra, to Jay… i… Siva? Dobrze pamiętam? Czytałam tylko parę razy.  

- Tak na czwórkę… - zażartował.

- Poprawię się. – strzeliłam palcami.

Z nim było można sobie pożartować. Fajnie czułam się w jego towarzystwie, jeszcze nigdy nie poznałam takiego człowieka.

- Osz… w pyte…  - powiedziałam do siebie.

- Co? – zapytał Thomas.

- Niestety muszę już iść…

- Już?

- No…

- Obiecaj mi, że przyjedziesz jak najszybciej do Londynu…

- Spoko… tata niedługo wyjeżdża. – pocieszyłam go. – To na razie.

- Okej. Pa. – powiedział smutno.

- Pa. – pomachałam mu ręką na pożegnanie.

Ten dzień był pełen wrażeń. Nie wiem czemu, jak tylko dotarłam do domu, pobiegłam do gabinetu taty i zapytałam kiedy wyjeżdża do Londynu.

- Za tydzień… - wyjąkał smutny.

- A będę mogła z tobą jechać? – kiedy to powiedziałam na jego twarzy pojawił się uśmiech.

- No niby są wakacje, ale czy mama ci pozwoli?

- Proszę… - błagałam na kolanach.

- Zastanowię się.

- Obym była zadowolona z decyzji. - uśmiechnęłam się porozumiewawczo.

- Takk... na mnie możesz liczyć... - wyjąkał. - Ale może jednak, ty zapytaj się o to mamy... Jeszcze pomyśli, że specjalnie chce cię wywieźć, albo coś.

- Oh. No dobra. - wyszłam z pokoiku taty  i poszłam do kuchni, bo miałam przeczucie, że będzie tam mamuśka.

- Mamo?

- Co znowu chcesz? - zapytała, jakby myślała, że chce znowu jakąś nową zabaweczkę. - Byłaś już na koncercie...

- Nie chodzi o koncert... - zaczęłam. - Będę mogła jechać razem z tatą do Londynu?

- Wytrzymasz tam miesiąc? - zapytała zaskoczona.

- No nie wiem, muszę zobaczyć, ale raczej tak. Poznałam chłopaka, który mieszka w Anglii...

- Mówiłam ci, że to niebezpieczne! – powiedziała zdenerwowana.

- Ale nie przez neta!

- A gdzie? - trochę opadły jej emocje.

- Na koncercie...

- No nie wiem, zastanowię się. Ale zaraz, zaraz. - coś jej się przypomniało. –Zaprzyjaźniłaś się? - zdziwiła się.

- No właśnie mówię, że go poznałam i chciałabym go lepiej poznać.

- No dobra, możesz jechać. - dodała z uśmiechem na twarzy.

- Na prawdę?

- Dziecko, nareszcie znalazłaś sobie kolegę, tylko szkoda, że nie gdzieś bliżej... - zaśmiała się.

- Mam wysokie wymagania. - również się zaśmiałam.

- Mam nadzieję, że zostaniecie dobrymi przyjaciółmi.

- No zobaczymy. Jak na razie, jest dla mnie idealnym kumplem. - dodałam z uznaniem.

- Tak się cieszę. - powiedziała i przytuliła mnie.

- Z czego? - zdziwiłam się.

- Ja nie wiem, jak można ciągle być samym, ja nie wytrzymałabym chyba psychicznie.

- Ja właśnie wolę być sama, ale Tom, to taki wyjątek.

- Thomas tak?

- No.

- Ładne imię. - uśmiechnęła się.

- Nareszcie coś ci się we mnie podoba. - dodałam z przekonaniem.

-No nareszcie. To jedź to tego Londynu i poznaj więcej znajomych.

- Jeżeli będą godni zainteresowania. - zaśmiałam się. 

_________________________________________________________________

Dedyk dla wszystkich, którzy to czytają ;]